PKK in Nederland

Is de PKK nog steeds actief in Nederland na de arrestatie van Ocalan? Op welke gebieden?
Sinds Turkse geheimagenten op maandag 15 februari in het jaar 1999 met een moderne 007-achtige missie de PKK-oprichter en tevens leider Abdullah Öcalan hebben opgepakt in Kenia, waar hij verbleef in de Griekse ambassade, is de situatie nog steeds slecht. Met de situatie bedoel ik zowel de activiteiten van de PKK in Turkije, als in Nederland. Het feit dat de PKK tegen de zin van Nederland in, op de Europese en Internationale lijst van terreurorganisaties is gezet speelt hierbij een rol. Het waarom is ook voor mij onbekend maar op de één of andere manier geniet de PKK veel aanzien bij de Nederlandse overheid. Nederland was één van de weinige, zo niet enige, dat fel tegen het besluit van de Europese Unie, Verenigde Staten en de Verenigde Naties was om de PKK op de “Terror List” te zetten. Hiermee zouden alle tegoeden van de PKK bevroren worden en leden uitgeleverd moeten worden aan Turkije, waarmee de Europese Unie een verdrag heeft. Nadat dit in 2002 gebeurde veranderde PKK al snel zijn naam in KONGRA-GEL, hiermee konden leden van de PKK onder de naam “KONGRA-GEL” nog steeds hun terroristische activiteiten in Nederland voortzetten. Echter, druk van Duitsland en de Verenigde Staten zorgde ervoor dat na de PKK (op 3 mei 2002) ook KONGRA-GEL op 3 april 2004 werd aangevinkt als terreurgroep en derhalve op de lijst terechtkwam. Omdat Nederland het allemaal overdreven vond, lieten ze het toe dat ook KONGRA-GEL zijn naam veranderde in KADEK. Deze KADEK werd vrij spel geboden in Nederland, en andere landen zoals bijvoorbeeld Grieks-Cyprus en Griekenland. Hierdoor hebben ze een groot netwerk van gelieerde winkels, verenigingen en stichtingen kunnen oprichten, waarmee geld wordt ingezameld. Winkeleigenaren die weigerden mee te werken of de politie dreigden in te schakelen werden systematisch bedreigd en mishandeld door deze KADEK-leden (voorheen PKK). De grote klap voor Nederland kwam op 12 november 2004, slechts enkele maanden nadat ze hadden toegestaan dat de PKK onder de naam KADEK weer operationeel was in Nederland. Omdat de lakse houding van Nederland ervoor had gezorgd dat de PKK al sinds 2002 vrij spel had in eigen land, ontstond er een toeloop van Europese PKK-leden naar Nederland waar zij getraind werden voor de gewapende strijd in Turkije. Dit werd pijnlijk duidelijk voor Nederland toen er in Brabant een groot trainingskamp werd opgerold waar op dat moment ongeveer 50-60 mensen werden getraind. Naar later bekend werd een deel opgeleid als zelfmoordcommando, waarvan Güven Akkuş later op 22 mei 2007 een zelfmoordaanslag in Ankara zou plegen. In het onderzoek bleek dat hij van 1998 tot 2001 in Eindhoven militair was getraind voor de dood als zelfmoordcommando. Na deze klap voor Nederland, werd er besloten tot een algemeen verbod op de PKK en alle daaraan verwante groeperingen zoals KADEK en KONGRA-GEL. Helaas voor de ongeveer 69 Turken in Ankara op 22 mei 2007, kwam deze maatregel veel en veel te laat. Na dit verbod zijn de activiteiten van de PKK meer in de ondergrond terechtgekomen, omdat het netwerk dat ze inmiddels hadden opgebouwd te machtig was om op te rollen. Ook stelt Nederland op dit moment de prioriteit aan andere terreurorganisaties zoals Al-Qaida. De PKK-activiteiten in Nederland bestaan dus vooral uit het trainen van zelfmoordcommando-eenheden en guerrillastrijders alsmede het geven van financiële steun aan de PKK.

Waarom treedt de Nederlandse regering niet op tegen PKK organisaties in Nederland?
Zoals ik hierboven heb aangegeven staat (of stond) Nederland tot ver in de 21ste eeuw zeer welwillend tegenover de PKK. Het waarom kan men, volgens Turkse bronnen, vinden in de anti-Turkse cultuur van Nederland, waarin iedereen die tegen Turken is, als helden worden ontvangen. Alhoewel de bronnen van Turkse kant dit lijken te steunen moeten we uiteraard alles in zijn perspectief bekijken. Nederland is een land dat zijn fundament heeft in de linkse, liberale en socialistische hoek. Het zorgstelsel en sociale stelstel in Nederland is er één om over naar huis te schrijven. Het ligt zeer sterk aan tegen bepaalde socialistische ideologieën waarbij de staat de zorg van zijn onderdanen volledig op zich neem. Laat nu net de PKK ook linkse, weliswaar extreem-linkse marxistische, ideeën hebben. Vrij vertaald betekent PKK dan ook “Partij voor een Kommunistisch Koerdistan”. De voornaamste voorstander van de PKK is dan ook de Socialistische Partij in Nederland. Naast het feit dat ze openlijk hebben verklaard een “onafhankelijk Koerdistan in Turkije te willen”, hebben ze ook verschillende Turks-Koerdische leden op de lijst die op zijn zachtst gezegd discutabel zijn omdat ze in het verleden banden of in ieder geval sympathieën hadden voor de PKK. Door een lijkend ideologie trekken de linkse politici vaker naar de PKK en verklaren meer dan eens begrip te hebben voor de beweegredenen van de PKK, niet doorhebbend dat de PKK naast extreem-links ook nog eens extreem-rechts is door het Koerdische nationalisme te mengen in hun ideologie. Deze linkse sympathie voor de PKK heeft in het verleden ook al gezorgd voor de oprichting van een “Koerdisch Parlement in Ballingschap”, die overigens net als de Nederlandse politiek en het overgrote deel van de Koerdische minderheid zijn zetel in Den Haag heeft. Hiernaast is er in 1999 een “Koerdisch Nationaal Congres” opgericht op naar eigen zeggen “het nationaal belang van alle Koerden te vertegenwoordigen”. Op deze oproep reageerde de Koerdische Democratische Partij (KDP) van Mesut Barzani en de (Iraakse) Patriottische Unie van Koerdistan (PUK) van Jalal Talabani, zeer negatief door te stellen dat “zowel het Koerdische Parlement in Ballingschap als het Koerdisch Nationaal Congres in handen van de terreurorganisatie PKK was en onnodig is daar er al een autonome staat van Koerdistan in Noord-Irak is.” Ook veel Europese landen reageerden geschokt op deze ontwikkelingen, vooral Duitsland, waarna in 2002 dit aan banden werd gezet door de PKK, zoals hiervoor vermeld, op de Europese en Internationale terreurlijst te zetten.

Hebben ze ook Nederlandse leden [De PKK]?
Uiteraard zijn er in Nederland veel sympathisanten van de PKK, anders zou deze namelijk niet kunnen overleven. Vooral de SP uit zijn sympathie voor een terreurorganisatie die de dood van ongeveer 39.000 mensen op zijn geweten heeft. Hieronder vallen zowel Turken als Koerden, maar ook toeristen uit onder andere Engeland, Ierland, Schotland en Nederland. Dit is op zijn zachtst gezegd zeer frappant in een tijd waar Nederland meedoet aan de Internationale Strijd tegen Terrorisme, maar tegelijkertijd een terreurorganisatie die meer doden op zijn geweten heeft dan Al-Qaida via een politieke partij openlijk steunt. Hierdoor krijgen mensen in Nederland een verkeerd beeld van de PKK, het wordt geschetst als een “vrijheidsstrijd”, terwijl de PKK naast het Turkse leger ook andere Koerdische partijen aanvalt alsmede leninistische organisaties die een afwijkend mening hebben betreffende het communisme. Juist hierdoor hebben mensen in Nederland zich aangemeld voor de PKK, een mooi voorbeeld hiervan is de student Güven Akkuş. Deze Turks-Koerdische knaap meldde zich aan bij de PKK en kreeg keurig netjes een opleiding in één van de vele trainingskampen die de PKK in Nederland rijk is. Na drie jaar vrijwel fulltime opgeleid te zijn tot een wandelend bom, sloeg hij op 22 mei 2007 toe in hartje Ankara. Vele mensen vonden daarbij de dood. Naar schatting is de PKK de best georganiseerde terreurorganisatie in Europa en heeft het zijn basis in Nederland, ook laten de stemmen binnen het Koerdisch Nationaal Congres een steeds agressievere houding tegenover Turkije horen. Een verering van de terroristenleider Öcalan op hun site is hier een mooi voorbeeld van. Andere Turkse Koerden, zoals Koerdische politici die in Turkije strijden voor mensenrechten, worden afgedaan als “gematigd” en in enkele gevallen als “verrader” , omdat ze onderhandelen met “de vijand”. De Nederlandse tak van de PKK is naar schatting van het NRC handelsblad meer dan twintig zogenaamde “culturele stichtingen” rijk, die in werkelijkheid bolwerken zijn van de PKK. De spreekbuis van de Nederlandse en Europese PKK is, ook volgens het NRC, zonder twijfel het Koerdisch Informatie Centrum in Amsterdam.

Is het waar dat Nederland een veilige haven is voor de PKK?
Of Nederland in de huidige situatie een veilige haven is, valt nog in twijfel te trekken. Dat het echter vanaf midden jaren negentig tot in ieder geval eind 2004 een ‘Koerdisch PKK-Paradijs’ was, staat als een boom. Naast de tientallen PKK-getinte verenigingen, stichtingen en centra die in wezen niks anders doen dan subsidie en politieke steun gebruiken om jonge mensen op te leiden tot wrede zelfmoordcommando’s, zijn er tevens overheidsgeïnitieerde instellingen die volgens insiders ook in handen van de PKK zijn gevallen. Hiermee doelt men op het Koerdische Parlement in Ballingschap, het Koerdisch Nationaal Congres en het Koerdisch Informatie Centrum. Door een geniepige mediadoctrine waarbij de PKK steevast als “vrijheidsbeweging” wordt bestempeld, zijn er inmiddels Nederlandse advocaten die PKK-leider Abdullah Öcalan verdedigen (te weten onder anderen Britta Böhler). Een saillant detail hierbij is dat Britta Böhler zelf een overtuigd marxist is, net als de Turks-Koerdische terreurorganisatie PKK. Böhler zou zelf in het verleden lid zijn geweest van de Duitse terreurorganisatie Rote Armee Fraktion, alhoewel ze dit zelf stellig ontkent. Deze linkse samenwerking tussen de PKK, bekende advocaten (zoals Britta Böhler) en ook de Nederlandse politiek (onder leiding van de SP) lijkt ervoor te zorgen dat Nederland een vrijhaven was (en wellicht nog steeds is) voor terroristen en in het bijzonder de terroristen van de PKK.

Wat moet volgens jou de Nederlandse overheid doen tegen de PKK? Moeten ze de PKK verbieden?
Een verbod op de PKK en al zijn vertakkingen geldt al in geheel Europa en de rest van de wereld sinds eind 2004. De schok voor Nederland lijkt echter pas met de zelfmoordaanslag van de in Nederland opgeleide terrorist Güven Akkuş te zijn aangekomen. Vanaf dit moment is het zaak om alle aan de PKK refererende instellingen onder de loep te nemen en in geval van banden met de PKK gelijk op te laten doeken. Om de PKK, die inmiddels zijn Europese wortels in Nederland en vooral Den Haag heeft, voorgoed weg te halen, moeten er praktijken gebruikt worden die ongeveer vergeleken kunnen worden met het verwijderen van een kankergezwel omringd door goedaardige tumoren. Een verkeerde aanpak zou ervoor kunnen leiden dat meer mensen radicaliseren en zodoende zou het kankergezwel, dat we voor het gemak vergelijken met de PKK, om zich heen kunnen slaan. Wel moet geaccepteerd worden dat de lakse houding van Nederland mede verantwoordelijk is voor de positie van de PKK in Nederland, ook heeft Nederland schuld aan het onderdak bieden aan PKK-terroristen die verantwoordelijk zijn voor de dood van 39.000 mensen, waaronder honderden en duizenden onschuldige toeristen, ook uit Nederland zelf. Met de sluiting van het Koerdisch Parlement in Ballingschap, het Koerdisch Nationaal Congres en het Koerdisch Informatie Centrum zou er in mijn ogen een eerste stap gezet worden naar een oplossing voor het PKK-vraagstuk in Nederland. Vervolgens zou er een onafhankelijk Koerdisch Cultureel Centrum opgericht moeten worden die de politieke functies aan de functionarissen van het autonome Koerdistan in Noord-Irak zou overlaten en zich alleen met de Koerdische Cultuur, Identiteit en Geschiedenis bezighoudt. Hieronder vallen dus Zaza, Kırmancı en Dadaş-stammen die zich scharen onder een Koerdische Identiteit. Deze organisatie moet beslist geen banden met de SP of een andere PKK-gezinde politieke partij in Nederland kunnen hebben. Onafhankelijkheid en objectiviteit is namelijk een must om een vredig bestaan tussen Koerden en Turken op te kunnen bouwen, ook in Nederland. Vervolgens moet Nederland verdachten uitleveren aan Turkije, indien deze laatstgenoemde hierom vraagt. Het kan niet gebeuren dat terreurverdachten zoals Nuriye Kesbir in Nederland vrij rondlopen omdat ze zegt “bang te zijn voor het Turkse rechtssysteem”. Een Amerikaans spreekwoord zegt heel toepasselijk “If you can’t do the time, don’t commit the crime.” De doodstraf in Turkije is al in 2004 afgeschaft en zelfs staatsvijand nummer één Abdullah Öcalan is niet ter dood gebracht na zijn arrestatie in 1999, dus het vrezen voor een vroegtijdig dood, alhoewel gerechtvaardigd als de verdachte schuldig is aan de moord op 39.000 mensenlevens, is onnodig en niet op feiten en/of de realiteit berust.

De onnodige onderscheid van Nederland in de praktijk werkt averechts op de administratie. Hiermee doel ik op het feit dat Turkse Koerden, Turkse Armeniërs, Turkse Assyriers, Turkse Arabieren en Turkse Grieken in het landelijke bevolkingsregister als “Turks” worden aangemerkt, terwijl ze in de praktijk verschillende faciliteiten tot zijn of haar beschikking krijgen. Veel van deze instellingen krijgen vervolgens een Anti-Turks karakter, juist door de wilde verhalen die er de ronde doen. In plaats hiervan zou er een “Multicultureel Centrum Anatolie” opgericht moeten worden, waar alle Anatolische volkeren vertegenwoordigd worden en met elkaar in discussie kunnen. Het ideaal in Nederland om een multiculturele samenleving te realiseren, gaat uiteraard niet samen met het ideaal om landen waar dit al aan de orde is te ondermijnen. Het oprichten van het “Koerdisch Parlement in Ballingschap” en “Koerdisch Nationaal Congres” zijn voorbeelden waarmee Nederland dit, bewust of onbewust, doet. Wellicht hebben sommige Turkse bronnen toch gelijk als ze kijken naar de anti-Turkse houding van Nederland, maar ikzelf geloof toch meer in een samenloop van omstandigheden waar de linkse sympathie van Nederland met de PKK ook een rol heeft, alhoewel ik niet uitsluit dat anti-Turkse sentimenten ook een aanzienlijk rol hebben hierin.

Armand Sağ

27 september 2007

© Armand Sağ 2007